หาดหยงหลิง ตั้งอยู่ในบริเวณหน่วยพิทักษ์ 2 ของอุทยานแห่งชาติเจ้าไหม อำเภอกันตัง จังหวัดตรัง เป็นหาดทรายรูปโค้งขนานไปกับดงสนทะเลขนาดใหญ่ ที่ขึ้นอยู่อย่างหนาแน่นตั้งแต่ปากทางเข้าไปจนสุดแนวชายหาด ทำให้บรรยากาศดูร่มเย็นเหมาะแก่การนั่งพักผ่อนชมทิวทัศน์เป็นอย่างยิ่ง ถือเป็นอีกหนึ่งในแหล่งท่องเที่ยวทางทะเลที่ขึ้นชื่อมาอย่างเนิ่นนานแล้ว สำหรับ หาดหยงหลิง อันเป็นสถานที่ที่นักท่องเที่ยวจากทั่วทุกสารทิศเมื่อต่างได้มาเยี่ยมชม ร้อยทั้งร้อยล้วนแล้วแต่รู้สึกประทับใจ เนื่องจากเป็นหาดทรายที่มีทิวทัศน์งดงาม และมีผืนทรายที่ขาวละเอียดเนียนนุ่มเท้าเมื่อยามได้สัมผัส ส่วนน้ำทะเลก็สวยใส และมีชายหาดเอียงลาดน้อย จึงสามารถลงไปเล่นน้ำได้ดีกว่าชายหาดอื่นๆ คำว่า หยงหลิง มาจากภาษามลายูท้องถิ่นปักษ์ใต้ โดย “หยง” แปลว่า แหลม และ “หลิง” แปลว่า กะลาสีเรือ เนื่องจากในโบราณมีการเล่าสืบต่อกันมาว่า เคยมีเรือสำเภามาล่มแถวนี้ เนื่องจากในอดีตเป็นเส้นทางขึ้นล่องของเรือสำเภาจากเมืองปีนัง เพื่อเข้ามาค้าขายในจังหวัดต่างๆ ทางฝั่งอันดามัน ทางด้านเหนือของชายหาดแห่งนี้ จะเป็นที่ตั้งของ “เขาหยงหลิง” เขาหินปูนที่มีรูปทรงแปลกตา หรือมีลักษณะเหมือนกับจมูกของมนุษย์ แถมยังมีหน้าผาที่สูงชันอย่างมากด้วย สลับกับตันไม้น้อยใหญ่ที่ขึ้นแทรกอยู่ตามโขดหินในขนาดต่างๆ ถือเป็นความงดงามที่ธรรมชาติสรรค์สร้างเอาไว้

นอกจากนั้น ยังมีวุ้งเวิ้ง และโพรงถ้ำตรงบริเวณสุดชายหาด ซึ่งเมื่อน้ำลดก็จะสามารถเดินลอดช่องหินไปโผล่อีกด้านหนึ่ง และมีโขดหินตะปุ่มตะป่ำเหมือนป้อมโอบล้อมลานทราย ที่มีลักษณะเป็นโค้งเว้ารูปพระจันทร์เสี้ยว ก่อให้เกิดมุมมองดีๆ สำหรับการถ่ายภาพที่ออกมาอย่างสวยงาม การที่ชายหาดแห่งนี้มีน้ำทะเลใสสะอาด และมีทรายละเอียด จึงเป็นที่ชื่นชอบของนักท่องเที่ยวที่ต้องการทำกิจกรรมต่างๆ ด้วยความสนุกสนาน โดยเฉพาะการเล่นน้ำ การพายเรือคายัค และการเดินป่าเพื่อไปยัง “ถ้ำหยงหลิง” รวมทั้งยังสามารถมากางเต็นท์ค้างแรมได้อย่างปลอดภัย ดังนั้น จึงเป็นแรงบันดาลให้ “ศักดิ์สิริ มีสมสืบ” นักเขียนกวีซีไรต์ ประจำปี 2535 ได้แต่งเพลง พร้อมทำนอง และขับร้อง เพื่อบรรยายถึงความงดงามของ “หาดหยงหลิง” เปรียบดังเจ้าหญิงแห่งเมืองตรัง ซึ่งเพียงแค่ขึ้นต้นบรรเลงตัวโน้ตด้วยเปียโน และเสียงนุ่มๆ ก็สามารถสร้างอารมณ์รักได้อย่างสุดแสนประทับใจ “เพลงทะเลคลื่นลม ระงมระคน สนทะเลสยายใบ ภูเขากั้นเวิ้งทราย ฉายแวววับวาว เว้าเป็นอ่าวโค้งไกล เกาะน้อยลอยใกล้ไกล เมฆน้อยลอยล่องไป รื่นรมย์ยามเราเอนกาย บนผืนทรายหาดหยงหลิง ถ้าเธอได้รู้จัก แล้วเธอจะรักหยงหลิง ถ้าใครได้รู้จัก แล้วเธอจะรักหยงหลิง เจ้าหญิงแห่งเมืองตรัง”